Strona główna Informacje Uroczystości Wspólnota Historia parafii Parafialny Oddział Akcji Katolickiej Kronika parafii Linki Intencje modlitewne	Troszczysz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba tylko jednego… Etiopia 2015. Na misjach.
	Zabieganie. Zapracowanie. Zaambicjonowanie. Zatraszczanie się. Zaprzątanie sobie głowy. To chyba choroba współczesności. Cały czas gdzieś pędzimy. Jak Alicja z Krainy Czarów gonimy tego zająca. Najdziwniejsze, że czasami sami nawet nie wiemy, jaki on jest, że możemy go nazwać. Oswoić. A nawet złapać i ucieszyć się nim. Sama przyłapuję się często na tym, że nie jestem zadowolona z tego, co udało mi się zrealizować. Najchętniej zrobiłabym to jeszcze raz, od początku, ale tym razem: lepiej, szybciej, bardziej. Bardziej… ale to znaczy jak? Zawsze chce mi się więcej. Zapominam, że warto się ucieszyć tym, co się ma tu i teraz. Bo tak strasznie dużo rzeczy jest do przygotowania. Bo tak mocno zależy mi, żeby wszystko wyszło pięknie. Bo tak mało czasu mamy na wykonanie tego, co zaplanowaliśmy. Biegamy też jak ta biedna Marta z Ewangelii. Troszczymy się, to fakt, ale często zdarza nam się przegapić w tej trosce to, co najważniejsze, co jest kwintesencją, co najlepiej smakuje… Czasami jest to radość, zdrowie, rodzina, praca, niekiedy sukces, poczucie spełnienia, najczęściej miłość...[...] Kiedy nie trzeba nigdzie biec, a czas na spotkanie z Panem Bogiem wkomponuje się w rytm codziennych wrażeń i doświadczeń, można poczuć, że kaplica pachnie. Modlitwą. Brak światła też ma swoje dobre strony. Psalmy oświetla płomień świecy. Daje więcej ciepła. Nie trzeba szybko wybiegać, żeby zdążyć zrobić pranie czy umyć podłogę. Można usiąść i dostrzec zmęczenie na twarzy s. Anili po całodziennych zmaganiach z etiopskimi trudami, błysk rozbawienia w oku s. Roshini po próbach pięknej deklamacji angielskich fraz, zamyślenie s. Sherly po pracowitym dniu… Można poczuć, że drugi człowiek jest blisko. Ileż razy wracałam do pokoju, kładłam się na łóżko i pytałam: „Czemu?”. Dlaczego oni nie chcą zrobić tak dużo, jak ja sobie założyłam? Dlaczego ja nie mam cierpliwości, żeby powtarzać po raz 3487, że „nie wolno się bić”, że „trzeba być grzecznym”? Dlaczego nie mam wystarczającej ilości kredek, żeby każdemu dać cały zestaw? Dlaczego oni nic nie rozumieją? Dlaczego znów nie mogę: lepiej, bardziej, szybciej…? No i po raz kolejny dostałam odpowiedź. Wyszłam z lekcji poirytowana. Nim udałam się do pokoju, zajrzałam do kaplicy (a raczej Słońce moje we mnie, bo drzwi są stale otwarte). Postanowiłam, że po obiedzie spróbujemy jeszcze raz. Że po raz kolejny damy sobie szansę. Że ucieszę się chwilą. I co? I było pięknie! Okazało się, że pamiętają wszystkie zabawy i piosenki, których się uczyliśmy. Śpiewali z taką radością i entuzjazmem, że poranna złość uleciała gdzieś daleko. Została wspólna radość. Abba Mulugeta, kiedy usłyszał nasze harce, przyszedł i dołączył się do gier. Po wszystkim powiedział: „No. Teraz możecie oglądać swoje owoce”. No… teraz możemy. Tylko mi się o tym zapomniało, bo nie były takie, jak je sobie wyobrażałam. Z dumą dziś jednak mogę powiedzieć, że dzieci z Fullasy coraz piękniej mówią po polsku . Chyba spełniłam się polonistycznie przynajmniej . Za bardzo troszczyłam się o wyniki, efekty. Zapomniałam o byciu dla... Bycia dla drugiego nieustannie uczą mnie siostry. Nazywają się siostrami Miłosierdzia.[...]  A siostry…? Siostry służyły. Pracowały od rana do nocy, żeby nikomu niczego nie brakowało. Ich cicha obecność wypełniała wszystkie kąty. A ich oczy wypełniały się wzruszeniem, kiedy opowiadały o swoich doświadczeniach; niekiedy troską, gdy mówiły, że w przyszłym tygodniu wyjeżdżają; uśmiechem, kiedy wspominały anegdoty z życia szkoły i wioski; a przede wszystkim dumą, gdy przedstawiały nam „swoje” dzieci. Ani razu jednak nie padło z ich ust słowo skargi. Słyszałam tylko pokorne: „bądź wola Twoja”. Troszczą się o wiele, ale niepokój swój oddają. To ich siła. Miłości. Zatroskana Aga Nie wyście mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili. Idźcie na cały świat i nauczajcie wszystkie narody.
	Tekst Agnieszka Chlipała, wolontariuszka SWM Młodzi Światu, która również udostępniła fotografie.
	W niedzielę 25 października podczas Mszy Św. wysłuchałem relacji pani Agnieszki Chlipały z pobytu na misji w Etiopii. Jej wystąpienie było dla mnie bardzo ciekawe i wzruszające. Największe wrażenie wywarła na mnie śpiewana po polsku przez dzieci z Etiopii, piosenka "Taki mały, taki duży może świętym być". Uzmysłowiła mi ile pracy i serca w misje wkładają wolontariusze z SWM Młodzi Światu z Wrocławia. Muszę powiedzieć, że relacja pani Agnieszki napełniła mnie dumą z tego, że w naszej parafii są ludzie dla których słowa Pana Jezusa - "To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami Moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali" - są drogowskazem, którzy dzięki łasce Bożej stosująi Ewangelię na co dzień. Bóg zapłać wszystkim wolontariuszom z SWM Młodzi Światu. Kazimierz M. Janeczko administrator serwisu.